Gunnera olbrzymia.

Sadziec z poprzedniego postu (jeśli jeszcze go nie czytaliście zapraszam tutaj KLIK) to nie jedyna ogromna bylina ogrodowa, która rośnie w mojej pracy. Pod względem wielkości na głowę bije go, Gunnera olbrzymia syn. Przeplin olbrzymi (Gunnera manicata).

Chociaż pokrojem przypomina bardziej krzew, tak naprawdę jest jedna z największych bylin, które możemy uprawiać w Naszych ogrodach.

Pochodząca z Ameryki południowej roślina, przy dobrych wiatrach może dorastać, do 3 m wysokości, i prawie 4 szerokości. Jednakże nawet w dość łagodnym klimacie Wysp Brytyjskich nie spotkałam się jeszcze z tak ogromnym okazem. Zwykle ich wielkość zamyka się w granicach 

2 - 2,5 m.

Charakterystyczna cecha Parzeplinu są oczywiście jego liście, i to ze względu na nie są uprawiane. 

Ich średnica może osiągać nawet do 2 m średnicy. Na zdjęciu poniżej dla porównania moja dłoń, i liść Gunnery, który nie zmieścił się w całości w kadrze...

Liście Przeplinu, są dość sztywne w dotyku, i niezbyt przyjemne.  Patrz, podziwiaj, i nie dotykaj. 

Zarówno nerwy, jak i ogonki liściowe pokryte są licznymi kolcami. 

Kwiaty są niezbyt atrakcyjne, nadal jednak sporych rozmiarów. Wyrastają bezpośrednio z karpy liściowej, a z daleka przypominają ogromne szyszki. 

Jesienią (zwykle po pierwszych przymrozkach) liście zamierają. Należy wówczas roślinę zakopcować, wcześniej otulając ją słomą. Wszystko dobrze przykryć jeszcze zimowa agrowłókniną. Pod tak ciepłą kołderką roślina powinna przetrwać zimę bez większych uszkodzeń, nawet w tych zimniejszych regionach Polski.

Nasze dwie staruszki, zimują zupełnie bez okrycia... Zahartowane rosną u nas już kilkanaście lat, a i mrozy to u nas to raczej rzadkość.  Poniżej zdjęcie zrobione kilka lat temu, w styczniu.

Gdzie zatem sadzić Przeplin?  Przede wszystkim w miejscach osłoniętych od zimnych wiatrów. Słonecznych, do pól-cienistych. Wymaga  gleb żyznych, i wilgotnych. Wodę pije jak koń, a może raczej jak słoń, dlatego w  bezdeszczowe lata wymaga regularnego podlewania.

To właśnie te wymagania wodne sprawiają, ze najlepiej rozwija się na brzegach stawów, i oczek wodnych. Dobrze wygląda także jako soliter, i w miejscach gdzie swobodnie może się rozwijać. Świetnie nadają się do zadarniania, przy takich rozmiarach zagłuszy nawet największe chwasty.

Gunnere możecie podziwiać, w Polsce miedzy innymi w krakowskim, i wrocławskim Ogrodzie botanicznym. W Anglii rośnie praktycznie w każdym większym założeniu ogrodowym.

Przeplin pamiętam jeszcze z moich zamierzchłych czasów studenckich spędzonych w Krakowie. Mniej więcej w tym czasie dotarł do krakowskiego ogrodu botanicznego, jako niewielka sadzonka. Obchodzono się z nim tam jak z jajkiem, i zachwalano na każdym kroku. Jednak na 30 -tu rozkrzyczanych studentkach wywarł raczej marne wrażenie... No cóż nie w głowach nam były wtedy Gunnery...

Pozdrawiam serdecznie, i jak zwykle czekam na Wasze opinie na temat Przeplinu olbrzymiego.

XOXOXO

Sadzicie Sadziec?

Sadziec to jedna z wielu roślin, które nieuchronnie zwiastują koniec lata. A te w Wielkiej Brytanii (w przeciwieństwie do Polski) było, i jest wyjątkowo krótkie, i deszczowe.

Sadziec purpurowy, z łacińska zwany Eupatorium purpurem, to wyjątkowo niewymagająca, łatwa w uprawie, i jednocześnie spektakularna bylina.

Należąca do rodziny Astrowatych (Asteraceae) roślina może, uwaga, dorastać do prawie 2 metrów wysokości. Tworząc przy tym obficie kwitnące, i zwarte kępy.

Kwitnie w sierpniu, i wrześniu, ale w tym roku pierwsze kwiaty pojawiły się na roślinie już końcem lipca.  Kwiaty są największą ozdobą rośliny, pojedyncze są raczej niewielkie,w kolorze zgaszonego różu. Zebrane jednak w spore wiechy,  robią spore wrażenie.

Charakterystycznym elementem Sadźców, są ich czerwono- purpurowe łodygi, z duzą ilością silnie ząbkowanych liści.

Jak już wcześniej wspomniałam rośliny są wyjątkowo mało wymagające, i łatwo dostosowujące się praktycznie do każdych warunków, jednak na lekkich glebach może przysychać, dlatego w okresach suszy warto dodatkowo ja podlewać.

Po raz pierwszy z Sadźcem zetknęłam się dopiero w trakcie mojej pracy w Wielkiej Brytanii. Malutka sadzonka - a właściwie jeden pęd z kilkoma korzeniami, przywleczony przez jednego z naszych wolontariuszy szybko przystosował się do panujących wokół niego warunków, i z każdym rokiem zaczął pochłaniać kolejne elementy rabaty.

Mój stosunek do niego by ambiwalentny, taka typowa 'love hate relationship' , czyli krótko mówiąc kochałam go nienawidzić. Nie zliczę ile razy próbowaliśmy go wytępić. Jednak co roku odrastał ze zdwojona siłą. W końcu poddaliśmy się, jego wola przeżycia wygrała.

Pokochały go jednak nasze pszczoły, które w słoneczny dzień obsiadają prawie każdy kwiat. I może przez te pszczoły, dla których Sadziec stał się cennym źródłem pożywienia mój stosunek do niego w chwili obecnej bardzo złagodniał, i powoli zaczynam doceniać jego walory.

Sadziec świetnie nadaje się do ogrodów naturalistycznych. Ze względu na swoje rozmiary jest ciekawą rośliną osłonową. Dobrze wygląda też zestawiona z różnego rodzaju trawami, i niskimi krzewami.

Czekam na Wasze opinie o tej roslnie. 

Macie, sadzicie?

Lubicie, a może wręcz przeciwnie?

Pozdrawiam serdecznie.

XOXOXO

Kilka słów o Powojniku pnącym (Clematis vitalba).

Clematis vitalba to jedyny rodzimy gatunek Powojników naturalnie występujących na terenie Wielkiej Brytanii, głównie na południu wyspy. Co ciekawsze, jest także gatunkiem występujący w florze POLSKI.

Przyznam się szczerze, że dopiero tu, w UK odkryłam ten gatunek. Może dlatego że nigdy nie udało mi się spotkać go wśród roślinności podgórskiej mojej rodzimej miejscowości.

Na Wyspach nie da się go przeoczyć. Rośnie gdzie popadnie. Głównie na różnego rodzaju nieużytkach, drogowych poboczach, czyli wszędzie tam gdzie roślinność może sobie szczęśliwie, i niezakłócenie koegzystować z otoczeniem.

To energiczne pnącze, możemy często znaleźć porastające rożnego rodzaju zarośla, a nawet drzewa. Preferuje wapienne gleby, a tych w mojej okolicy nie brakuje. Rośnie zatem  ze zdwojoną silą.  Gdy uda wydostać się mu poza naturalne siedliska, uważany jest często za bardzo inwazyjny chwast. Niestety jego siła wzrostu nie jest wówczas mile widziana...

Anglicy nazywają go często Traveller's joy, lub Old's man beard. A wszystko to ze względu na charakterystyczne (dla wszystkich Powojników) puszyste owoce urozmaicające smutne listopadowe pobocza.

Ale ale zanim o owocach, najpierw przyglądnijmy się liściom i kwiatom Powojnika pnącego.

Liście: Podobne do wielu innych Powojników, z tej samej grupy (Vitalba).  Złożone z 3-5 jasnozielonych listków. Listki są wyraźnie powcinane.

Kwiaty:  Kremowobiałe, male kwiaty ok 2 cm średnicy. Bardzo liczne, z wyraźnie widocznymi pręcikami. Z pozoru wydaje się ze kwiaty posiadaj 4 płatki. W rzeczywistości są to działki kielicha. Tak wiem mało to istotne, jednak pisząc bloga zawsze staram się pozostać wierna botanicznej prawdzie.  Kwitnie bardzo obficie od VII do IX.

Zaletą tego Powojnika jest jego całkowita mrozoodporność. Łatwość adaptacji do różnych warunków uprawy.  Jest także wyjątkowo cennym gatunkiem dla wielu owadów, które chętnie odwiedzają jego niepozorne kwiaty.

Jak zatem wykorzystać Clematis vitalba w Ogrodzie?
Przede wszystkim do okrywania dużych przestrzeni, a także altan, pergoli, czy wysokich ogrodzeń.
W terenach miejskich świetnie nadaje się np. do obsadzania ekranów akustycznych.

Jeśli jednak za bardzo rozpanoszy się w Waszym ogrodzie, można bez żalu przyciąć go praktycznie w każdym momencie.  Co kilka lat zaleca się ciecie odmładzające.

Jak zwykle czekam na Wasze opinie, tym razem na temat Powojnika pnącego.

Skusicie się na niego? A może macie go już w swoim ogrodzie?

Pozdrawiam serdecznie.

XOXOXO